ไดอารี่ของแมวประกอบฉาก หน้าที่ 3
ไดอารี่หน้าที่ 3
[13/01/11,111]
[เมฆเยอะมาก]
ด้วยความช่วยเหลือจากวงเวทเคลื่อนย้ายผมจึงสามารถมาถึงโรงเรียนบาเรนเนียภายในพริบตา ตอนนี้ผมได้ย้ายมาอยู่ในหอพักของโรงเรียนแล้ว ห้องพักที่โรงเรียนนี้ใหญ่มากราวกับห้องพักในโรงแรมหรู มีห้องน้ำที่ขนาดพอเหมาะ ห้องนั่งเล่นกว้าง ห้องนอนสองห้อง ผมถูกใจห้องพักมาก แต่ผมไม่ถูกใจเพื่อนร่วมห้อง! เพื่อนร่วมห้องเฮงซวย!
แรกพบผมคิดว่าเพื่อนร่วมห้องคนนี้เป็นฮัสกี้ที่สดใสและร่าเริงมาก พวกเราเข้ากันได้ดีในตอนแรก แต่จู่ ๆ ฮัสกี้ก็กลายเป็นหมาป่า!
เพื่อนร่วมห้องหมาป่าจู่โจมผม ผมพ่ายแพ้อย่างง่ายดายและหมาป่านั่นก็พูดว่าผมจะต้องไปเป็นผู้ติดตามของเขา! ไอ้บ้าเอ๊ย! ผมไม่ใช่หมาป่าที่จะสนใจกฎผู้อ่อนแอจะต้องติดตามผู้แข็งแกร่งเหมือนหมาป่าอย่างเขานะ! ผมคือแมวที่รักอิสระ! แต่พอผมปฏิเสธเขาออกไปเขาก็จับผมกดลงพื้นและกัดคอของผมและกล่าวว่า
‘ถ้าไม่ยอมข้าจะฉีกกระชากหลอดลมของเจ้าให้ขาด!’ (นิฟฟ์เขียนพลางดัดเสียงเลียนแบบคำพูดด้วยสีหน้าหมั่นไส้)
แล้วผมทำยังไงต่อน่ะหรือ? แน่นอนว่า.....ก็ต้องยอมนะสิ... (เบะปากและทำหน้าสิ้นหวัง) ถ้าไม่ยอมคอของผมก็อาจจะขาด ผมยังรู้สึกหวาดเสียวที่คออยู่เลย ตอนที่เขี้ยวของหมาป่านั่นสัมผัสอยู่ที่คอยังอยู่ในความทรงจำของผมและยังทำให้ผมผวาไม่หายอยู่เลย
แต่หลังจากที่ผมยอมเป็นผู้ติดตามของไอ้หมาป่านั่นและยอมรับใช้มันสักพัก ครู่ต่อมาจู่ ๆ มันก็ตีหน้าใสซื่อเป็นฮัสกี้เหมือนเดิมและทำท่าทางเหมือนเรื่องที่เกือบขย้ำคอของผมมันไม่เคยเกิดขึ้น ตอนแรกก็สงสัยว่าไอ้หมาป่าตั้งใจจะเล่นอะไร แต่ต่อมามันก็ได้ทำให้ผมรู้ว่า ไอ้เพื่อนร่วมห้องของผมเป็นพวกสองบุคลิก!
นิฟฟ์•โนติน
[ฮัสกี้หรือหมาป่า?]
“โจเซฟ? เจ้ายังไม่จัดห้องหรือ?” นิฟฟ์หันไปถามเพื่อนร่วมห้องพักที่เพิ่งจะได้รู้จักกันวันนี้ พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ในหอของโรงเรียนพร้อมกันพอดีพวกเขาจึงได้โอกาสทำความรู้จักกันและปรึกษากันว่าจะตกแต่งห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นห้องส่วนรวมอย่างไรดี ซึ่งพวกเขาก็ตกลงกันเรียบร้อยในเวลาอันสั้นเพราะต่างฝ่ายต่างก็ชอบอะไรเรียบง่ายอยู่แล้ว ไม่ได้อยากตกแต่งมากมาย หลังจากนั้นพวกเขาจึงแยกย้ายกันไปจัดห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง แต่เท่าที่เห็นเมื่อกี้นิฟฟ์ไม่เห็นเลยว่าเพื่อนใหม่จะจัดห้องของตัวเอง
โจเซฟ เอเลนอส ปีศาจอสูรเผ่าหมาป่าผู้มีเรือนผมสีครามหม่น ดวงตาสีเทา ใบหน้าโดดเด่น รูปร่างสูงใหญ่และแข็งแกร่ง เขาได้ตวัดสายตาไปมองผู้ที่เอ่ยทักตน ดวงตาหมาป่าหรี่ลงขณะมองแมวตรงหน้า ใบหูและหางหมาป่าตั้งขึ้นราวกับกำลังแสดงอำนาจ
“เจ้าเป็นใคร อยู่ในห้องนี้ด้วยรึ?” คำถามที่พ้นออกมาจากปากของโจเซฟทำนิฟฟ์แอบกระอักเลือด
นี่เขาจืดจางขนาดที่เพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งรู้จักลืมตัวตนของเขาในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเลยเหรอ?
“ใช่...โจเซฟ เราเพิ่งคุยกันเมื่อกี้เองเจ้าจะลืมข้าไม่ได้นะ” นิฟฟ์เอ่ย
โจเซฟบิดยิ้มราวกับกำลังเย้ยหยันบางสิ่ง ยังไม่ทันที่นิฟฟ์จะได้เข้าใจทันใดนั้นเองโจเซฟก็กระโจนเข้าหานิฟฟ์พร้อมกับตวัดกรงเล็บโจมตี นิฟฟ์ที่แม้ว่าจะถูกความเป็นมนุษย์เมื่อชาติก่อนครอบงำความคิด แต่เขาก็ยังไม่ลืมความเป็นแมวของตัวเอง เขาจึงสามารถหลบหลีกอันตรายได้ด้วยสัญชาตญาณของแมว
“ทำอะไรของเจ้านะ!” นิฟฟ์ถามอย่างสับสนที่ถูกเพื่อนใหม่โจมตี
“ข้าไม่ชอบให้ใครมาอยู่ในอาณาเขตของข้า ถ้าเจ้ายังอยากอยู่ที่นี่เจ้าก็ต้องต่อสู้กับข้าเพื่อตัดสินว่าใครเป็นเจ้าของอาณาเขต”
“หา?” นิฟฟ์อ้าปากค้างอย่างสับสนขณะวิ่งหนีหมาบ้าที่ไล่ตะปบเขา
“เผ่าหมาป่าน่ะไม่ชอบอาศัยอยู่กับใครทั้งที่ยังไม่ได้ตัดสินหรอกนะว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน!”
แต่เขาเป็นแมว!
นิฟฟ์อยากร้องประท้วง แต่ไม่ทันอ้าปากโจเซฟก็จับนิฟฟ์ทุ่มลงกับพื้นจนนิฟฟ์จุกจนพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
“เฮอะ อ่อนแอ” โจเซฟเอ่ยเยาะเย้ยขณะขึ้นคร่อมร่างของนิฟฟ์ที่นอนหงายอยู่บนพื้นและมือของเขาก็จับที่ลำคอของนิฟฟ์ “เจ้าแพ้ข้าแล้ว เจ้าจะต้องกลายเป็นผู้ติดตามของข้า”
“ผะ ผู้ติดตาม?” นิฟฟ์มองโจเซฟที่ไม่เหมือนโจเซฟที่เขารู้จักอย่างสับสน
“ใช่ และข้าก็คือเจ้านายของเจ้า” โจเซฟเหยียดยิ้มเหนือกว่า
“ไม่!” ถ้าเขาตกลงก็เท่ากับยอมเป็นคนรับใช้เลยไม่ใช่รึไง?
“อ่อนแออย่างเจ้ามีสิทธิ์ปฏิเสธ? ถ้าเจ้าปฏิเสธก็เตรียมตัวถูกข้าฉีกกระชากหลอดลมของเจ้าได้เลย” ไม่ว่าเปล่า โจเซฟก็กระชากหัวของนิฟฟ์ให้เงยขึ้นและเขาก็ก้มหน้าลงไปกัดลำคอของนิฟฟ์เบาๆ เป็นการเตือนว่าถ้าเขาปฏิเสธอีก คอและหลอดลมของเขาก็จะถูกฉีกกระชาก
“ปล่อยข้านะ!” นิฟฟ์เริ่มดิ้นด้วยความกลัวเมื่อรู้สึกถึงฟันอันแหลมคมสัมผัสอยู่บนลำคอ แต่แรงของหมาป่าดันเยอะกว่าแมวอย่างเขา
“จะยอมแพ้ไหม? ถ้าไม่…” โจเซฟออกแรงกัดมากขึ้น ลิ้นเปียกชื้นของเขาเลียคอของนิฟฟ์ราวกับกำลังชิมรสชาติของเนื้อแมว
“ยอม! ยอมแล้ว!” นิฟฟ์รีบตะโกนก่อนที่คอจะถูกฉีกกระชากขึ้นมาจริงๆ
หลังจากนั้นโจเซฟก็ยอมไว้ชีวิตคอน้อย ๆ ของนิฟฟ์แต่โดยดีและเริ่มสั่งให้นิฟฟ์จัดห้องให้ตัวเองอย่างไม่เกรงใจ นิฟฟ์ก็ได้แต่กัดฟันทนและทำตามคำสั่ง ขณะเดียวกันก็คิดว่าเขาจะต้องหาทางย้ายห้องให้ได้!
“เสร็จแล้วครับ” หลังจากจัดห้องให้โจเซฟตามคำสั่งแล้วนิฟฟ์ก็เดินเข้าไปบอกโจเซฟโดยที่ยังรักษาระยะห่างอยู่
โจเซฟที่นั่งหลับตาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นลืมตามขึ้นมาช้าๆ และมองไปที่นิฟฟ์ด้วย….ดวงตาใสซื่อราวกับฮัสกี้
”นิฟฟ์! นี่ข้าเผลอหลับไปเหรอเนี่ย” โจเซฟถามและมองไปรอบตัวอย่างมึนงง “แย่ล่ะข้ายังจัดห้องไม่เสร็จเลย!” ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองโดยที่มีนิฟฟ์มองตามไปด้วยสีหน้าสับสน
อะไรกัน?
“อ๊ะ ห้องจัดเสร็จแล้วนี่นา นี่ข้าละเมอจัดห้องเหรอเนี่ย!” โจเซฟยิ้มและหัวเราะร่าขณะสำรวจห้องนอนของตัวเอง “นิฟฟ์มาดูนี่สิ ข้าละเมอจัดห้องเองได้สวยมาก!”
“….” นิฟฟ์
นั่นเขาเป็นคนจัดเองกับมือนะ อย่ามาแย่งผลงานไปต่อหน้าต่อตากันสิ!
ไม่สิ ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ปัญหามันอยู่ตรงที่โจเซฟจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยงั้นเหรอ!?
ไอ้หมาบ้านี่หรือว่า…มันเป็นพวกสองบุคลิก!?
[หน้าที่ 2] [หน้าแรก] [หน้าที่ 4]
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น